Przeszłość nie wraca jak żywe zjawisko
W dawnej postaci - jednak nie umiera:
Odmienia tylko miejsce, czas, nazwisko
I świeże kształty dla siebie przybiera.
Zmarłych pokoleń idealna sfera
W żywej ludzkości wieczne ma siedlisko,
A grób proroka, mędrca, bohatera
Jasnych żywotów staje się kołyską.
Zawsze z tej samej życiodajnej strugi
Czerpiemy napój, co pragnienie gasi;
Żywi nas zasób pracy plemion długiej,
Ich miłość, sława, istnienie nam krasi;
A z naszych czynów i z naszej zasługi
Korzystać będą znów następcy nasi.
Nad głębiami / XIII - eye () a ja tego wogole nie kumam,a myslalam ze pozytywizm ebdzie latwiejsze niz te brednie romantykow..poezja suck
Nad głębiami / XIII - Mateusz :) () Filozoficzny charakter sonetów A. Asnyka z cyklu \'\'Nad głębinami\'\'. Sonet XIII 1) Refleksje poety na temat trwałości pewnych wzorów ideowych, osobowych czy intelektualnych, które pod różnymi postaciami występują w kolejnych epokach stając się przykładem do naśladowania dla następnych pokoleń (grób proroka, mędrca, bohatera, jasnych żywotów staje się kołyską). 2) Uznanie tej ciągłości kultowego i ideowego dorobku ludzkości za bardzo istotną wartość życia (żywi nas zasób słów plemion długiej). 3) Końcowe stwierdzenie (uwypuklające główną myśl utworu) traktujące dorobek współczesności jako źródło z którego będą czerpać następne pokolenia (a z naszych czynów i naszej zasługi korzystać będą znów następcy nasi).